متن روان یا سخت

اوایل دوست داشتم کتابی که برای مطالعه انتخاب می‌کنم در حدی روان باشد که سرعت دلخواهم را برای مطالعه حفظ کنم. اگر به کلمات ناآشنا برمی‌خوردم بی تفاوت از کنارشان می‌گذشتم و سعی می‌کردم یکی از معانی احتمالی را برای درک مفهوم برگزینم و بعد به خواندن ادامه می‌دادم.

اما از یک جایی به بعد که فرایند خواندن و نوشتن برایم جدی شد دیگر به خودم اجازه انتخاب هر کتابی را ندادم. چون می‌دانستم اگر بخواهم از سطح یک خواننده معمولی و کسی که صرفاً از روی تفنن کتاب می‌خواند فراتر بروم باید روی کلمات کتاب، نویسنده و محتوای آن حساس شوم.

من باید کتاب‌هایی را انتخاب می‌کردم که هرچند در وهله اول کمی دشوار به نظر می‌رسید اما مرا وادار به باز کردن لغت نامه، تأمل برای درک مقصود نویسنده و یا حتی چند باره خوانی متن می‌کرد.

دریافتم اگر متنی سنگین یا دشوار به نظر می‌رسد، بدین معنی است که چیزی ورای اطلاعات من در آن نگاشته شده است و این یعنی مواجه با پیشرفت. فقط می‌بایست با آغوش باز این سختی را می‌پذیرفتم تا تغییر شکل بگیرد.

چندی است مطالعه کتاب “تکثیر تأسف‌انگیز پدر بزرگ” که نوشتهٔ نادر ابراهیمی است را آغاز کردم و همان لحظه دریافتم چه اشتباهی بود که تاکنون از کنار این آثار این نویسنده بزرگ بی تفاوت رد شدم. کتاب سرشار از مفاهیم و تعابیر بدیع و تأثیرگذار است. گاهی جمله‌ای را چند مرتبه می‌خوانم و گاهی هم می‌بینم که بی اختیار تحسینش می‌کنم.

قصد دارم برای آشنایی بیشتر با دنیا و قلم این نویسنده سایر آثارش را یکی پس از دیگری مطالعه کنم.

شما نیز اگر در راه یادگیری نویسندگی مصمم هستید سختی را به جان بخرید. هیچ موفقیتی به سادگی به دست نمی‌آید مخصوصاً در این عرصه.