
– اینجارو نگاه کنید. همگی لبخند بزنید. بیشتر بخندید. خوبه.
چقدر این مونولوگ آشناست، نه؟ بی تردید اولین تصویری که مجسم کردید صحنهٔ عکاسی و ژست گرفتن چند نفر جلوی دوربین بود. تصویری که برای یادگاری ثبت میشود اما همیشه واقعی نیست؛ البته این روزها بیشتر. این روزها در میان آشوبها و کمبودها، غصهها و ضعفها، حسدها و عقدهها و میان تمام لحظههای دردآورمان نقابی بر چهره میزنیم تا بگوییم ما نیز خوشبختیم. دوست نداریم از این رقابت فخرفروشی و تظاهر بیمارگونه عقب بمانیم تا شاید این گونه ذرهای از احساس کمبودمان جبران شود؛ احساس نادرستی که اشاعه فرهنگ زندگی مدرن به ما تحمیل کرده.
ما ناخواسته و گاهاً آگاهانه دست به تخریب زندگیهایی زدیم که توان پیشروی نداشتند و چه جاهلانه فریب نمایشهای دروغین دیگران را خوردیم. باید بدانیم هیچ زندگی و هیچ فردی به زیبایی عکسهایش نیست. هیچ کس از ناراحتیهای راستینش، کمبودهایش و نشانههای زشتی درونش عکس منتشر نمیکند. این لبخندها، این نمایش ویرانگر قشر مرفه بودن واقعی نیست.
دیدگاهها