– اینجارو نگاه کنید. همگی لبخند بزنید. بیشتر بخندید. خوبه.
چقدر این مونولوگ آشناست، نه؟ بی تردید اولین تصویری که مجسم کردید صحنهٔ عکاسی و ژست گرفتن چند نفر جلوی دوربین بود. تصویری که برای یادگاری ثبت می‌شود اما همیشه واقعی نیست؛ البته این روزها بیشتر. این روزها در میان آشوب‌ها و کمبودها، غصه‌ها و ضعف‌ها، حسدها و عقده‌ها و میان تمام لحظه‌های دردآورمان نقابی بر چهره می‌زنیم تا بگوییم ما نیز خوشبختیم. دوست نداریم از این رقابت فخرفروشی و تظاهر بیمارگونه عقب بمانیم تا شاید این گونه ذره‌ای از احساس کمبودمان جبران شود؛ احساس نادرستی که اشاعه فرهنگ زندگی مدرن به ما تحمیل کرده.
ما ناخواسته و گاهاً آگاهانه دست به تخریب زندگی‌هایی زدیم که توان پیشروی نداشتند و چه جاهلانه فریب نمایش‌های دروغین دیگران را خوردیم. باید بدانیم هیچ زندگی و هیچ فردی به زیبایی عکس‌هایش نیست. هیچ کس از ناراحتی‌های راستینش، کمبودهایش و نشانه‌های زشتی درونش عکس منتشر نمی‌کند. این لبخندها، این نمایش ویرانگر قشر مرفه بودن واقعی نیست.
اگر لحظه‌ای که حس ضعف و غبطه یا حسد به سراغت آمد به این بیندیشی که در پس این قاب زیبا چه گذشته کمتر درگیر خواهی شد. اگر بدانی که برای رسیدن به این جایگاه گاهاً واقعی و اغلب اجاره‌ای چه مسیری طی شده شاید دست از خودخوری برداری. با تماشای زندگی دیگران هیچ چیز عاید تو نخواهد شد. اگر چیزی را دوست داری برای رسیدن به آن تلاش کن. غبطه خوردن کار افراد ناتوان است.
دیدگاه‌ها